عدالت پارس: روز خبرنگار باید فرصتی برای پاسداشت جایگاه خبرنگاری و شنیدن صدای جامعه رسانه‌ای باشد، نه یک مراسم تشریفاتی و رفع‌تکلیف. با این حال، متأسفانه اداره ارشاد با برگزاری برنامه‌ای بی‌نظم، پر از تبعیض و کاملاً بی‌روح، بار دیگر نشان داد که این روز مهم را تنها به چشم یک رویداد اداری می‌بیند.

چند نکته قابل تأمل در این مراسم:

محل برگزاری نامناسب:
چرا باید مراسمی که برای همه خبرنگاران است، نه در مرکز شهر، بلکه در شهری دور و با مسیر دشوار برگزار شود؟ این انتخاب عملاً دسترسی و حضور بسیاری از خبرنگاران را سخت کرد.
بی‌نظمی و بی‌برنامگی:
از همان ورودی، صحنه‌ای آشفته و ناخوشایند در توزیع کارت هدیه و لوح تقدیر به وجود آمد؛ وضعیتی که هیچ تناسبی با شأن خبرنگار ندارد.
تبعیض در پذیرایی:
چرا در روز خبرنگار، باز هم مدیران باید در صدر بنشینند و از پذیرایی ویژه برخوردار شوند، در حالی که خود خبرنگاران در صف‌های طولانی ایستادند؟ این رفتار، نه تنها خلاف روحیه تکریم، بلکه آشکارا تحقیرکننده بود.
برنامه بی‌محتوا و کلیشه‌ای:
مراسم عملاً به یک شام ساده، یک کارت هدیه ناچیز و یک لوح کاغذی خلاصه شد؛ بدون ایده، بدون خلاقیت و بدون نشاط. اگر قرار بود مانند سال‌های قبل، بدون هیچ تغییر و پیشرفتی برگزار شود، پس هدف از نظرسنجی و وعده‌های قبلی چه بود؟

استفاده ابزاری از خبرنگاران:
در نهایت هم خبرنگاران به تماشاچیانی منفعل تبدیل شدند تا کلیپ تبلیغاتی یک روزنامه خاص را ببینند. این رویکرد، تقلیل جایگاه خبرنگار به سیاهی‌لشکر است.

روز خبرنگار باید روزی باشد که خبرنگار «دیده شود» و صدای او شنیده شود، نه روزی که صرفاً مدیران در قاب تصاویر بیشتر بدرخشند. اگر قرار است نام این روز واقعاً معنا داشته باشد، انتظار می‌رود اداره ارشاد در سال‌های آینده با برنامه‌ریزی شایسته، توجه به شأن خبرنگاران، حذف تبعیض و پرهیز از نگاه تبلیغاتی، شأن واقعی خبرنگار را پاس بدارد.